Een dag uit het leven van...
Blijf op de hoogte en volg Maartje
07 Juni 2016 | Peru, Iquitos
Een dag uit het leven van March…
Het is half zes, de wekker gaat. Ik sta wederom weer op met een hartverzakking, omdat het tringeltje op mijn telefoon zo verdraaid scherp klinkt dat mijn hart zijn eigen ritme even kwijt is van schrik. Alle hanen die in Iquitos te vinden zijn, laten duidelijk weten dat zij ook wakker zijn. Langzaamaan begint het geluid van de motocarros tussen het gekraai door te komen: het is weer een nieuwe dag!!
Het ontbijten gaat altijd op het gemakje en om stipt 07:00u sta ik klaar om weer met mijn hand te wieperen om een motocarro aan te houden. Ik loop de voordeur uit en drie motocarros draaien hun hoofd om en komen direct mijn kant op. Er wordt even een versnellingswedstrijdje gehouden, waarna er keurig een motocarro voor mijn neus verschijnt. Het bekende verhaal van afdingen vindt weer plaats, ik stap in en we zijn weg.
Onderweg naar El Manguaré, kom ik altijd weer interessante dingen tegen. Een meneer zit op de grond tegen een muur met een weegschaal voor zich. S/.0,50 staat er op een verwaterd en verkleurd kartonnen bordje. Handig denk ik, voor wanneer je vergeten bent jezelf die ochtend te wegen…..
We passeren een aantal scholen en dat is duidelijk te zien aan de verschillende schooluniformen die voorbij komen. Eén ding hebben ze gemeen: de blouse is altijd wit. Nu vraag ik mij al vanaf het begin af, waarom ze in vredesnaam voor de kleur wit hebben gekozen? Als er iets niet de kleur behoudt, dan is het wel een blouse met de kleur wit. Robijn zal hier een geweldige business kunnen beginnen!
We naderen de hoofdweg, ofwel dé Participación. Mijn chauffeur dauwt zijn motocarro als een puzzelstukje tussen de andere voertuigen en wacht ongeduldig, net als de rest, tot het stoplicht op groen springt. Ik kan je zeggen: Max Verstappen heeft aardig wat concurrentie hier in Iquitos zitten! Want wanneer het stoplicht op groen springt, wordt in één ruk keihard gas gegeven en schieten de motocarros een voor een naar voren. De een heeft een gammel bakje en komt na drie seconden pas vooruit, de andere heeft ‘m flink opgevoerd en scheurt als een snelheidsduivel de straat over en weer een ander heeft een motocarros die al tien jaar geleden niet door de APK controle is gekomen. Dit is direct te merken, want hij komt geen centimeter vooruit, omdat zijn motor weer eens afgeslagen is. Intussen neemt het aantal decibel aan toetergeluid toe, waarna bij de laatste poging om het APK-negerende vervoersmiddel te starten, hij toch nog kracht heeft om vooruit te komen.
Links en rechts van mij scheuren motocarros voorbij met schoolkinderen erin en volwassen die op de markt hun spul gaan verkopen. Ook de motors zijn weer vol bepakt vandaag. Ik zie een gezin voorbij puffen met vader achter het stuur, daarachter een kind dat gewend is geplet te raken tussen mensen, want daarachter zit moeders met een baby borstvoeding te geven. En om het plaatje compleet te maken, heeft vaders voorop ook nog een kindje zitten die alle wind en viezigheid opvangt. Handig he kinderen? ;) Dit is overigens heel normaal in Iquitos! Oja, en ze dragen allemaal geen helm, om het nog even wat spannender te maken. De Nederlandse politie zou een hartverzakking krijgen wanneer ze zien dat er zoveel personen überhaupt op een motor passen en dat dit gewoon toegestaan is.
De bekende herkenningspunten komen in beeld; rechts een tankstation, daarna links een leeg billboard, vervolgt door twee autobanden op palen en een hoop zand voor een groen huis. Bij de autobanden schreeuw ik mijn bekende zinnetje (de eerste straat naar links alstublieft) over de schouder van de chauffeur om boven het geluid uit te komen. Vaak wijst de chauffeur naar rechts waarna ik altijd corrigerend zeg, ‘nee, dat is rechts, hier naar links’.
Eenmaal bij de bestemming aangekomen, bedank ik de chauffeur, betaal hem en vervolg mijn weg door de wijk. Ik begroet de mensen die mij passeren. De een heeft waarschijnlijk slecht geslapen, want die bromt iets wat zelfs de Peruanen niet kunnen verstaan. Maar de meeste mensen groeten mij vriendelijk terug en denken ‘daar heb je die lange gringa weer’.
Wanneer mijn ochtendgymnastiek sessie er bijna op zit (al hoppend en springend ontwijk je het vuil, water en modder van de straten), zie ik de onmisbare groene muren van El Manguaré aan de linkerkant van de weg verschijnen. Stel dat ik de groene muren niet had gezien, dan wist ik alsnog waar ik was door alle kinderen die rennend op mij afgelopen komen. MARCH! MARCH! MARCH! roepen ze. De ochtendgymnastiek sessie wordt vervolgd door een groepsknuffel sessie. Altijd fijn om de kinderen even wat extra liefde te kunnen geven door een groepsknuffel.
De trein waarbij March voorop loopt en gevolgd wordt door de groep kinderen, zet ieder kind weer veilig af bij de juiste klas, zodat de kinderen aan hun melk met vitamines kunnen beginnen. Intussen loop ik de klassen af om de docenten te begroeten. De geuren van allesreiniger, chloor en verfrissingsspray komen mij tegemoet. De docenten zijn er dol op om de klas lekker te laten ruiken (is overigens ook echt nodig, want de geuren die de kinderen soms met zich meedragen….).
Na het opdrinken van de melk, vormen de kinderen een rij om vervolgens naar buiten te gaan onder luid gebrul van het ‘naar-buiten-loop-liedje’. Ze nemen plaats tegen de muur, steken hun tandenborstel in de lucht, laten ‘m zakken in hun beker met water en beginnen ruig hun tanden te poetsen. Het is ontzettend goed en belangrijk dat dit gedaan wordt. Helaas zitten er veel gevallen tussen waarbij je denkt ‘heeft het überhaupt nog zin om je tanden te poetsen?’. Bij de muur verschijnen er ineens veel grijnzende gezichtjes vol besmeurd met tandpasta. Er wordt een slok water genomen en er ontstaat spontaan een wedstrijdje wie het verste water kan spugen, net als een fontein. Eén jongen is altijd de winnaar, want hij heeft al heel vaak kunnen oefenen…ook op docenten…
Nadat alle klassen keurig hun tanden hebben gepoetst, vullen de klaslokalen zich met het geluid van gezang, geklap en gestamp. Ik kijk naar alle blije gezichtjes van de kinderen, naar alle kleurrijke knutselwerkjes die aan de muur hangen en naar de docenten die hun best doen de kinderen een betere toekomst te geven. De tijd staat even stil. Ik zucht diep en laat alle emoties even door mijn hoofd razen. Wat een geweldige ervaring is dit! Opeens wordt ik uit mijn gedachte gehaald omdat ik mijn naam hoor. Twintig kinderen staan met hun hoofd naar mij toe gedraaid plus de docent. Ze zijn stil en kijken mij vragend aan. Shit denk ik, ik heb weer de vraag niet gehoord, dus knik ik snel ja en lach de kinderen vrolijk toe. Focus March, FOCUS!
Het is half zes, de wekker gaat. Ik sta wederom weer op met een hartverzakking, omdat het tringeltje op mijn telefoon zo verdraaid scherp klinkt dat mijn hart zijn eigen ritme even kwijt is van schrik. Alle hanen die in Iquitos te vinden zijn, laten duidelijk weten dat zij ook wakker zijn. Langzaamaan begint het geluid van de motocarros tussen het gekraai door te komen: het is weer een nieuwe dag!!
Het ontbijten gaat altijd op het gemakje en om stipt 07:00u sta ik klaar om weer met mijn hand te wieperen om een motocarro aan te houden. Ik loop de voordeur uit en drie motocarros draaien hun hoofd om en komen direct mijn kant op. Er wordt even een versnellingswedstrijdje gehouden, waarna er keurig een motocarro voor mijn neus verschijnt. Het bekende verhaal van afdingen vindt weer plaats, ik stap in en we zijn weg.
Onderweg naar El Manguaré, kom ik altijd weer interessante dingen tegen. Een meneer zit op de grond tegen een muur met een weegschaal voor zich. S/.0,50 staat er op een verwaterd en verkleurd kartonnen bordje. Handig denk ik, voor wanneer je vergeten bent jezelf die ochtend te wegen…..
We passeren een aantal scholen en dat is duidelijk te zien aan de verschillende schooluniformen die voorbij komen. Eén ding hebben ze gemeen: de blouse is altijd wit. Nu vraag ik mij al vanaf het begin af, waarom ze in vredesnaam voor de kleur wit hebben gekozen? Als er iets niet de kleur behoudt, dan is het wel een blouse met de kleur wit. Robijn zal hier een geweldige business kunnen beginnen!
We naderen de hoofdweg, ofwel dé Participación. Mijn chauffeur dauwt zijn motocarro als een puzzelstukje tussen de andere voertuigen en wacht ongeduldig, net als de rest, tot het stoplicht op groen springt. Ik kan je zeggen: Max Verstappen heeft aardig wat concurrentie hier in Iquitos zitten! Want wanneer het stoplicht op groen springt, wordt in één ruk keihard gas gegeven en schieten de motocarros een voor een naar voren. De een heeft een gammel bakje en komt na drie seconden pas vooruit, de andere heeft ‘m flink opgevoerd en scheurt als een snelheidsduivel de straat over en weer een ander heeft een motocarros die al tien jaar geleden niet door de APK controle is gekomen. Dit is direct te merken, want hij komt geen centimeter vooruit, omdat zijn motor weer eens afgeslagen is. Intussen neemt het aantal decibel aan toetergeluid toe, waarna bij de laatste poging om het APK-negerende vervoersmiddel te starten, hij toch nog kracht heeft om vooruit te komen.
Links en rechts van mij scheuren motocarros voorbij met schoolkinderen erin en volwassen die op de markt hun spul gaan verkopen. Ook de motors zijn weer vol bepakt vandaag. Ik zie een gezin voorbij puffen met vader achter het stuur, daarachter een kind dat gewend is geplet te raken tussen mensen, want daarachter zit moeders met een baby borstvoeding te geven. En om het plaatje compleet te maken, heeft vaders voorop ook nog een kindje zitten die alle wind en viezigheid opvangt. Handig he kinderen? ;) Dit is overigens heel normaal in Iquitos! Oja, en ze dragen allemaal geen helm, om het nog even wat spannender te maken. De Nederlandse politie zou een hartverzakking krijgen wanneer ze zien dat er zoveel personen überhaupt op een motor passen en dat dit gewoon toegestaan is.
De bekende herkenningspunten komen in beeld; rechts een tankstation, daarna links een leeg billboard, vervolgt door twee autobanden op palen en een hoop zand voor een groen huis. Bij de autobanden schreeuw ik mijn bekende zinnetje (de eerste straat naar links alstublieft) over de schouder van de chauffeur om boven het geluid uit te komen. Vaak wijst de chauffeur naar rechts waarna ik altijd corrigerend zeg, ‘nee, dat is rechts, hier naar links’.
Eenmaal bij de bestemming aangekomen, bedank ik de chauffeur, betaal hem en vervolg mijn weg door de wijk. Ik begroet de mensen die mij passeren. De een heeft waarschijnlijk slecht geslapen, want die bromt iets wat zelfs de Peruanen niet kunnen verstaan. Maar de meeste mensen groeten mij vriendelijk terug en denken ‘daar heb je die lange gringa weer’.
Wanneer mijn ochtendgymnastiek sessie er bijna op zit (al hoppend en springend ontwijk je het vuil, water en modder van de straten), zie ik de onmisbare groene muren van El Manguaré aan de linkerkant van de weg verschijnen. Stel dat ik de groene muren niet had gezien, dan wist ik alsnog waar ik was door alle kinderen die rennend op mij afgelopen komen. MARCH! MARCH! MARCH! roepen ze. De ochtendgymnastiek sessie wordt vervolgd door een groepsknuffel sessie. Altijd fijn om de kinderen even wat extra liefde te kunnen geven door een groepsknuffel.
De trein waarbij March voorop loopt en gevolgd wordt door de groep kinderen, zet ieder kind weer veilig af bij de juiste klas, zodat de kinderen aan hun melk met vitamines kunnen beginnen. Intussen loop ik de klassen af om de docenten te begroeten. De geuren van allesreiniger, chloor en verfrissingsspray komen mij tegemoet. De docenten zijn er dol op om de klas lekker te laten ruiken (is overigens ook echt nodig, want de geuren die de kinderen soms met zich meedragen….).
Na het opdrinken van de melk, vormen de kinderen een rij om vervolgens naar buiten te gaan onder luid gebrul van het ‘naar-buiten-loop-liedje’. Ze nemen plaats tegen de muur, steken hun tandenborstel in de lucht, laten ‘m zakken in hun beker met water en beginnen ruig hun tanden te poetsen. Het is ontzettend goed en belangrijk dat dit gedaan wordt. Helaas zitten er veel gevallen tussen waarbij je denkt ‘heeft het überhaupt nog zin om je tanden te poetsen?’. Bij de muur verschijnen er ineens veel grijnzende gezichtjes vol besmeurd met tandpasta. Er wordt een slok water genomen en er ontstaat spontaan een wedstrijdje wie het verste water kan spugen, net als een fontein. Eén jongen is altijd de winnaar, want hij heeft al heel vaak kunnen oefenen…ook op docenten…
Nadat alle klassen keurig hun tanden hebben gepoetst, vullen de klaslokalen zich met het geluid van gezang, geklap en gestamp. Ik kijk naar alle blije gezichtjes van de kinderen, naar alle kleurrijke knutselwerkjes die aan de muur hangen en naar de docenten die hun best doen de kinderen een betere toekomst te geven. De tijd staat even stil. Ik zucht diep en laat alle emoties even door mijn hoofd razen. Wat een geweldige ervaring is dit! Opeens wordt ik uit mijn gedachte gehaald omdat ik mijn naam hoor. Twintig kinderen staan met hun hoofd naar mij toe gedraaid plus de docent. Ze zijn stil en kijken mij vragend aan. Shit denk ik, ik heb weer de vraag niet gehoord, dus knik ik snel ja en lach de kinderen vrolijk toe. Focus March, FOCUS!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
